అతని పాదాల వెంట నడచి వచ్చిన చినుకులు

అతని పాదాల వెంట నడచి వచ్చిన చినుకులు
తధాగతా!
లేదని అనుకున్నది లేకపోవడం కాదని, ఉన్నది ఎపుడూ ఉండడం కాదని నాకెందుకు చెపుతావు పదేపదే! అసలకి నేనేమన్నా అడిగానా నా చేయి చూడు. చిన్ని బిక్షా పాత్ర అయినా కనిపించిందా? ఇచ్ఛ వాడుతున్న జీవితాన్ని నిర్లిప్తంగా చూస్తూ నిర్మోహాన్ని సాధన చేస్తూ చెట్టు నీడన కూచున్నాను. అలుపుతో తల నేలకి వంచి విశ్రమించాను. అలజడి లేని నా ఏకాంతం లోకి ఎవరో చొరబడ్డారు. అప్పటికీ నేనేం లేవలేదు. ఎవరొస్తారు! ఎవరు రాగలరు అఖండంగా వెలిగే ఈ నిస్తంత్రీ వనాలలోకి.
గాలి గుసగుసగా వార్తని చెవిన వేసింది. అతడు ఆగతుడు తధాగతుడు వస్తున్నాడు…నిజమా నా స్వామి రాకడ సంభవమా!! రేలపూల మాటు నుంచి మూల మలుపున తధాగతుని పాదాల సవ్వడి. అపుడు చూసాను… ‘అతను నడిచే దారిలో ఆకాశం వంగి నక్షత్రాలను వెదజల్లింది.’ మేఘమాల దారి కాసి కరిగి నీరై అతని పాదాల వెంబడి చినుకులై అనుసరించింది. గాలి ఊపిరి బిగబట్టింది. చివ్వున లేవబోయీ కూలబడ్డాను! ఇంత ఆశ పనికి రాదని తెలిసి, తల్లి దృష్టిని లాక్కునే పిల్ల వలే రోదన స్వరంతో అల్లంత దూరం నుంచి అరిచాను. ‘తధాగతా! కొత్తగా పొడమిన ఈ ఆశని ఏం చేయాలి’ ?
మధ్యేవాది నా స్వామి. నా పన్నాగమును కనిపెట్టీ నన్ను చూడబట్టాడు. నిశ్చేష్టినై వడవడ వణుకుతున్న పెదవుల మాటున వెల్లువెత్తే మాటల్ని గట్టిగా అట్టిపెట్టాను. పెదవి దాటినదే మాట కాదని తెలిసినవాడు తధాగతుడు. ఎదురుగా నిలిచి నన్ను విన్నాడు. అట్లా ఇట్లా వినడం కాదు నిడుపాటి తన చెవులను హృదయానికి అతికించుకుని మరీ విన్నాడు. విని ఇంతే చెప్పాడు. ‘కొన్ని ఆశలు తీర్చుకోవాలి. కొన్ని ఆశలు ఓర్చుకోవాలి. కొన్ని ఆశలు వదులుకోవాలి’. నా స్వామిని గడప ఇవతల నిలబెట్టి నేను వెర్రినై విశ్వమంతా నిండేలా వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాను. దుఃఖానికి హేతువు ఉంది. హేతువుకి నివారణ ఉంది. నివారణా మార్గాన్ని ఈ నాడు బోధిసత్వుని పలుకుల నుంచి గ్రహించాను.
(వినయ పిటకము చదువుతూ ఒక వడిలో కొట్టుకు పోతూ…)