మోహ మకరంద – నిషిగంధ

 

బ్లాగర్ పేరు: నిషిగంధ

 

బ్లాగ్ పేరు: మానసవీణ

 

బ్లాగ్ చిరునామా: http://nishigandha-poetry.blogspot.com/

 

పుట్టిన తేదీ: జనవరి 20

 

పుట్టిన స్థలం: విజయవాడ

 

ప్రస్తుత నివాసం: మయామి, అమెరికా

 

చిరునామా(ఇబ్బంది లేనట్లయితే)

 

విద్యాభ్యాసం: ఇంజనీరింగ్

 

వృత్తి, వ్యాపకాలు: ఐటి ప్రొఫెషనల్, గృహిణి, పుస్తకాలు, పాటలు, సినిమాలు… అతి ముఖ్యంగా, దగ్గర స్నేహితులతో బోల్డంతసేపు మాట్లాడుకోవడం

 

బ్లాగ్ మొదలు పెట్టిన తేదీ: July 16, 2007

 

బ్లాగ్ లోని కేటగిరీలు: నాలుగంటే నాలుగు!

• జాజుల జావళి (కవితలు)
• ఊసులాడే ఒక జాబిలట (నవల)
• ఏదో ఎంతో చెప్పాలని (అవీ ఇవీ కధలు, ఆర్టికల్స్)
• చిన్నారి సిరి (చిన్నపిల్లల సిరీస్)

 

నిషిగంధ కవిత్వం గురించి ప్రముఖ కవి,విమర్శకులు అఫ్సర్ ఇలా అంటున్నారు… 

                                                                                                        

 

పొద్దుటెండలోని మెత్తదనం…

 నల్లని వర్షపు రాత్రులలో
తడితడిగా మునకలేసిన మోహాలు…
తుంపులు తుంపుల జ్ఞాపకాలూ…
గాఢమైన దిగుళ్ళూ

మనసు పట్టక.. దేహపు అంచుల్ని దాటేసి
నింపాదిగా ప్రవహించే భావాలెన్నో!
తెల్సిన అక్షరాలు మాత్రం గుప్పెడే!!

ఈ వాక్యాలు నేరుగా రేవతీదేవికి కొనసాగింపు లాగానే అనిపించాయి మొదటి సారి చదివినప్పుడు- ఈ కవిత చదివిన తరవాతనే నాకు ‘నిషిగంధ’ నిజంగా పరిచయమయింది. ఈ కవిత తరవాత ఆమె ఇతర కవితల్ని వెతుక్కుంటూ వెళ్లినప్పుడు, ఆమె బ్లాగు(‘మానస వీణ’) నాకు కొత్త కవిత్వ స్వరాన్ని వినిపించింది.  నిషిగంధ (కిరణ్మయి యలమంచిలి) నిజానికి వొక abstract painter తన  కవిత్వంలో! ఈ అనుభూతికి ఆకారం ఇవ్వలేము అనుకున్న abstract వస్తువుని తీసుకుని, దానికి వొక concrete రూపం తొడిగే పదచిత్రకారిణి నిషిగంధ. పైన ఉదాహరించిన పంక్తుల్ని చదివినప్పుడు ఈ విషయం స్పష్టంగా తెలిసిపోతుంది మనకు! వొక ప్రతిభావంతురాలయిన చిత్రకారిణి తన రంగుల చిటికెన వేలు మనకిచ్చి వొక అనుభవ మహారణ్యంలోకి దారితప్పకుండా నడిపించుకు వెళ్తున్నట్టు కవిత అంతా అలవోకగా నడిపిస్తుంది నిషిగంధ. మచ్చుకి వొకటి:

ఆకాశదీపాలన్నీ వెలిగాక

నీ ఆనవాలేదో
తలుపు తోసుకుంటూ చుట్టుముడుతుంది..

కళ్ళూ కళ్ళూ కలవగానే
సిద్ధంగా ఉన్న సగం నవ్వు
పెదవులపైకి జారుతుంది…
అలసట జతగా తెచ్చుకున్న అసహనం
మాటల్ని ముక్కలు చేసి విసిరేస్తోంది..

ఈ కవిత చదువుతున్నప్పుడు దాన్ని వెంటనే నేనొక పెయింటింగ్ లోకి  తర్జుమా చేసుకున్నా. నిషిగంధ బ్లాగులో మొత్తం కవిత్వమే వుంటే ఎంత బాగుణ్ణు అనిపించేలా వొక్క రోజులో ఆమె కవితలన్నీ చదివేశాను. వొక్క వాక్యంలో ఆమె కవిత్వ విజయాన్ని గురించి చెప్పాలంటే: ప్రతి కవితలోనూ వొక కొత్త చిత్రాన్ని ఆవిష్కరిస్తూనే, తన/మన మనసులోని అవ్యక్త భావాలకు ఫ్రేమ్ కట్టే ప్రయత్నం చేస్తుంది నిషిగంధ. వొక ఇంప్రెషనిస్ట్ చిత్రశిల్ప రహస్యం ఇది.

(వాకిలి అంతర్జాల మాసపత్రిక సౌజన్యంతో… )

బ్లాగ్ ని ఒక మాధ్యమంగా ఎపుడు గుర్తించారు?

2005-2006 లలో తెలుగుపీపుల్.కామ్ అనే ఫోరమ్ లాంటి సైట్‌లో కవితలు రాసేదాన్ని.. అక్కడ డిస్కషన్స్‌లో ఒకసారి ఒక స్నేహితుడు చెప్పాడు, ఇలా బ్లాగ్స్ అనే ప్రపంచం ఒకటి ఉందనీ, మన ఓన్ వెబ్‌సైట్‌లాంటిది, మల్లెపూల నించీ ములక్కాయ పులుసు వరకూ మనక్కావల్సినవన్నీ రాసుకోవచ్చనీ, దానిమీద సర్వహక్కులూ మనవే ఉంటాయనీ! అలా తను ఇచ్చిన కొన్ని బ్లాగ్ లింక్స్‌లో నన్ను వెంటనే ఆకట్టుకుంది, స్నేహమా బ్లాగ్! రాధిక కవితలే కాకుండా అలా కవితలన్నీ ఒకచోట ఉండటం కూడా నాకు చాలా నచ్చేసింది. అలా అప్పటికప్పుడు నేనూ ఒక బ్లాగ్ ఓపెన్ చేసి పాత కవితలన్నీ పోస్ట్ చేశాను.

బ్లాగింగ్ వలన ఉండే సానుకూల అంశాలు?పరిమితులు?

సానుకూల అంశాలు….

ఇక్కడ టివిలో ‘సెక్స్ అండ్ ద సిటీ’ అని ఒక సీరియల్ వస్తుంది. అందులో నలుగురు ఇండిపెండెంట్ అమ్మాయిలు, పూర్తిగా వేరే వేరే మనస్తత్వం ఉన్న వాళ్ళు, క్లోజ్ ఫ్రెండ్స్ ఉంటారు. ప్రతి ఎపిసోడ్‌లో వాళ్ళ స్నేహాన్ని చూసినప్పుడల్లా అనుకునేదాన్ని, అసలు ఆ ఫ్రెండ్‌షిప్ రెసిపీ ఏంటో నాక్కూడా తెలిస్తే బావుండని! అదొక్కటి తెలిస్తే కాదు అలాంటి ఫ్రెండ్స్ కూడా దొరకాలి కదా!! ఆ కోరిక నాకు బ్లాగ్స్ వల్ల తీరిందని చెప్పొచ్చు.. ఫ్రెండ్‌షిప్ ఎప్పుడూ కంఫ్లీట్ లైక్‌మైండెడ్ వ్యక్తుల మధ్యనే ఉండక్కర్లేదు. యెస్, కొన్ని బేసిక్ అభిప్రాయాలు కలవడం వల్ల స్నేహం ప్రారంభమైనా once you like a person you will learn to respect the other opinions/qualities of that person — అనే విషయం ఇక్కడ ఏర్పడిన స్నేహాల వల్ల ఇంకాస్త స్పష్టంగా అర్ధమైంది.

ఎంత సాధించినా, ఎన్ని తెలిసినా మామూలుగా హంబుల్‌గా ఉండటమెలానో కొంతమందిని చూసి నేర్చుకున్నాను.

అన్నిటికంటే ముఖ్యమైనదేంటంటే…. నా కంటే వయసులో ఎంతో చిన్నవాళ్ళైన కొంతమంది బ్లాగర్స్‌లో ఉండే మానసిక పరిణితి, కాన్ఫిడెన్స్, పట్టుదల లాంటివి చూసి నాకెంతో సంభ్రమంగా అనిపిస్తుంది.. ఆ వయసులో నేను బావిలో కప్పలా కాలం గడిపేశానే అని కాస్త బాధ వేస్తుంది.. వాళ్ళిచ్చే ఇన్స్పిరేషన్ గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే!!

 

పరిమితులు…

నా వరకూ నేనేం పరిమితులని ఎదుర్కోలేదు…

మహిళా బ్లాగర్ గా మీ ప్రత్యేకత?

మహిళగా అసలు ప్రత్యేకత ఏమీ లేదు కానీ, బ్లాగర్‌గా అంటే — భావుకత్వం.. అదే నా బ్లాగ్ మెయిన్ ఐడెంటిటీ!

సాహిత్యంతో మీ పరిచయం?

ఆ మధ్య పాదర్స్ డే నాడు ఫేస్‌బుక్‌లో రాసుకున్న పోస్ట్‌లో..
“నాన్న కంటే పెద్ద హీరో ఇంకొకరుండరు.. ముఖ్యంగా మా అమ్మాయిలకి!!” అనుకున్నాను..

నాకు సాహిత్యమంటే నాన్నే! చందమామ, బాలమిత్రల ఏడో తరగతిలోనే శరత్తునీ, జిడ్డు కృష్ణమూర్తినీ చేతిలో పెట్టి ఏది నచ్చితే అది చదువుకో అన్నారు.. ‘బడదీదీ’ చదివాను అప్పుడు.. ఆ తర్వాత ‘సంస్కరణ ‘ (ఎవరు రాశారో అస్సలు గుర్తు లేదు!) అనే నవల ఇచ్చారు.. అలా అని కావ్యాలూ, క్లాసిక్సూ లాంటివేవీ చదవలేదు! కానీ చదవడం అనే అనుభవాన్ని పరిచయం చేశారు.

జీవననేపధ్యం:

పెద్దగా చెప్పడానికేమీ లేదు. సాధారణ కుటుంబమే! అమ్మా నాన్న ఇద్దరూ ఉద్యోగస్తులవడం వల్ల ఇంట్లో చిన్నప్పట్నించీ  ఎవరి పనులు వాళ్ళు చేసుకోవడం, పనులు పంచుకోవడం, పంక్చువాలిటీ లాంటివి చాలా స్ట్రిక్ట్‌గా అమలు చేశేవాళ్ళు.. మామూలుగా కొన్ని కుటుంబాల్లో ఉన్నట్టు ఒకళ్ళు గారాబం, ఇంకొకళ్ళు గాంభీర్యం.. ఇలా కాకుండా అమ్మా నాన్న ఇద్దరి భయం మాకు ఉండేది! కాకపోతే అమ్మ కాస్త ఎక్కువే స్ట్రిక్ట్.. నాన్న మాత్రం అప్పుడప్పుడు ఆటవిడుపు ఇచ్చేవాళ్ళు.. సినిమాలు, పుస్తకాలూ, పాటలూ, టెన్నిస్ మ్యాచ్‌లూ అంటూ పక్కన కూర్చోబెట్టుకుని చాలానే ప్రపంచాన్ని చూపించారు.

చిన్నవయసులోనే బోల్డన్ని సినిమాలు చూపించేసి మమ్మల్ని పాడుచేశేస్తున్నారని అమ్మ మొత్తుకునేది! అయినా సరే పాత బ్లాక్‌ అండ్ వైట్ సినిమాలు ముఖ్యంగా పౌరాణికాలు రీరిలీజ్ అయినప్పుడు మమ్మల్ని తీసుకెళ్ళి చూపించేవరకూ ఆయనకి మనశ్శాంతి ఉండేది కాదు!

ఒకసారి ఇలానే భూకైలాస్ వచ్చిందని మమ్మల్నీ, మా మామయ్యగారబ్బాయినీ తీసుకుని బయలుదేరారు. అమ్మ ఎప్పట్లానే బ్లాక్&వైట్ బోర్ అని హాయిగా పడుకుంది. మేము ధియేటర్ దగ్గరికి వెళ్ళామో లేదో అక్కడ సెంటర్లో నాన్న బెస్టెస్ట్ ఫ్రెండ్ కనిపించారు. నాన్న ఇహ ఆయనతో బాతాఖానీ అనే మహత్తర అవకాశాన్ని వదులుకోలేక జేబులోంచి డబ్బులు తీసి మా కజిన్ కి ఇచ్చి (తనే మాలో కాస్త పెద్ద అన్నమాట), ‘అదిగో అక్కడ టికెట్ కౌంటర్ ఉంటుంది, టికెట్లు తీసుకుని సినిమా చూసేసి, తిన్నగా ఇక్కడికే రండి ‘ అని చెప్పి కబుర్లలో మునిగిపొయారు.

మేము బుద్దిగా టికెట్లు తీసుకుని అప్పటికే చాలా లేట్ అయిందని పరుగులు పెడుతూ లోపలికెళ్ళాం.. చీకట్లో తెర మిద రంగులు రంగులు కనబడుతున్నాయ్!!! అదేంటీ సినిమా బ్లాక్&వైట్ కదా అనుకున్నా, మళ్ళీ ముందు వచ్చే అడ్వర్టైజ్‌మెంట్లు ఏమో అని సీట్లో సెటిల్ అయిన ఐదు నిమిషాలక్కానీ అర్ధం కాలేదు, రాంగ్ థియేటర్.. రాంగ్ మూవీ అని! కానీ మాకు ఎంచక్కా కలర్ సినిమా చూడటమే ఇష్టం కాబట్టి చివరి వరకూ కదలకుండా (ఇంటర్వెల్‌లో కూడా) చూశేశాం.. ఇంటికొచ్చాక తెలిసింది, మేం చూసిన సినిమా శ్రీవారి ముచ్చట్లు అని!! దేవుడా, ఆ రోజు మా అమ్మ చదివిన దండకం సేవ్ చేయడానికి ఇవ్వాళ్టి గిగాబైట్ల మెమరీనే తక్కువయ్యేది! :))

ఆ సంఘటన తర్వాత మాకు చాలా రోజులు సినిమా కర్ఫ్యూ విధించబడినా నాన్నమాత్రం వాళ్ళు వెళ్ల్చొచ్చినప్పుడల్లా స్టోరీ మొత్తం భలే ఇంట్రెస్టింగ్‌గా చెప్పెవాళ్ళు! కానీ చదువులో కాస్త అటూ ఇటూ అయితే మా వీపులు విమానం మోత మోగించేదీ నాన్నే!! 🙂

 స్త్రీగా రాయడంలో మీకు ఇబ్బందులు ఏవైనా ఎదురయ్యాయా?

నేను రాసేదే చాలా తక్కువ కాబట్టి పెద్ద ఇబ్బందులేవీ ఎదురుకాలేదు కానీ, కొన్ని రాతల్ని చదివి అవి నిజజీవితానికి అన్వయించేయడం చూసి అప్పుడప్పుడూ విసుగైతే కలిగేది!

 బ్లాగ్ రచనలో మీ అనుభవాలు?

ఊసుపోకో, వదిలేయలేకో రాసుకున్న మన భావాలు ఇంకొంతమందికి కూడా నచ్చడం, వాళ్ళు దానిమీద స్పందించడం అసలు నా దృష్టిలో పేద్ద అనుభవం. కొన్ని కొన్ని సార్లు కామెంట్స్ చూసి ‘రియల్లీ..’ ‘నో వే..” అనుకున్నాను! ఆ సంతోషం నిజంగా ప్రైస్‌లెస్!!

ఎప్పటికీ మర్చిపోలేని ఒక ప్రతిస్పందన ఏంటంటే, నేను రాసిన శ్రీవారికి ప్రేమలేఖకి

“…. నీ పేరుతో ఉత్తరం మొదలెట్టాల్సి వస్తే.. చివరి దాకా నీ పేరే ఉంటుందని, మధ్యన ఇంకో పదానికి ఆస్కారం ఇవ్వదు నా మనసు..” అంటూ పూర్ణిమ శ్రీవారే బదులిస్తే..  ఎలా ఉంటుందో చాలా అందంగా సమాధానం చెప్పడం!!

ఇష్టమైన బ్లాగర్ నించి ఒక విలక్షణమైన ప్రతిస్పందన! ఒక అబ్బాయి మనసులోకి పరకాయప్రవేశం చేయడానికి తను చేసిన ఒక సిన్సియర్ ప్రయత్నం!! చాలా చాలా ఎగ్జైటింగ్‌గా అనిపించింది ఆ పోస్ట్ చూసినప్పుడు.. అప్పుడు తన టపాలో అబ్బాయిలలో భావుకత్వం గురించి ఇంట్రెస్టింగ్ డిస్కషన్ కూడా నడిచింది. 🙂

 I really miss those days! 😦

 బ్లాగ్ కోసమే కాకపోయినా నా బ్లాగ్‌లో ఉన్న కవితల వలన నేను చేసిన రచన, ‘ఊసులాడే ఒక జాబిలట ‘ నవల. కౌముది కిరణ్‌ప్రభ గారు నా కవితలు, చిమటమ్యూజిక్‌ సైట్‌లో నేను రాసిన చిన్నచిన్న ఆర్టికల్స్ చదివి ఈ నవల రాయడానికి ప్రోత్సహించారు. నాకు అత్యంత సంతృప్తినిచ్చిన రచన మాత్రం ఇదే!

మానవాళి క్షేమం కోరి అపుడపుడూ కాదు తరుచుగా వచనం రాయాలి మీరు. హ్యూమర్ బావుంది. కవిత్వం రాయడం బావుందా వచనమా నిషిగంధ ?

వచనం చదవడం ఇష్టం.. కవిత్వం రాయడం ఇష్టం..కవిత్వంతో అయితే చాలా చెప్తూనే ఏవీ చెప్పలేదన్న లేక అసలేం చెప్తున్నామోననే సందేహావస్థ కలిగే భావన తెప్పించవచ్చు.. నాకు అది చాలా ఇష్టం. 🙂
వచనంతో అలా కుదరదు. మనసులో కార్నర్స్ ని ఫ్లడ్‌లైట్ వెలుతురులో పెట్టి చూపిస్తున్నట్టనిపిస్తుంది.కానీ ఏ బద్దకపు మధ్యాహ్నమో, ముసురుపట్టి కాలు బయటపెట్టనివ్వని ఉదయాలలో ఏమన్నా చదవాలనిపిస్తే ఖచ్చితంగా అది వచనమే అయి ఉంటుంది.

 

నిషిగంధ అన్న పేరుని ఎంచుకోవడం వెనుక ప్రేరణ ?

 

 

ప్రతిరోజూ మధ్యాహ్నం రేడియోలో ‘ఆప్ కీ ఫర్మాయిష్ ‘ కార్యక్రమం అనుకుంటాను ఒకటీ-ఒకటిన్నరకి వస్తుంది/వచ్చేది. నేను ఎనిమిదో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు ఒక ఆదివారం ఈ కార్యక్రమం వింటున్నప్పుడు ఒక పాట మొదలైంది… ఆ గాయకుడి వాయిస్, ఆ సంగీతం, అప్పటివరకూ వినని ఎన్నో కొత్త హిందీ పదాలు.. ఇదని చెప్పలేనితనంతో.. ఇష్టంతో రేడియోని ఇంకాస్త దగ్గరకి  జరిపి, తల టేబుల్ మీద వాల్చేసి వినడం మొదలు పెట్టాను.. అందులో చివర్లో వచ్చింది ‘నిషిగంధ కే సుర్ మే..’ అని! ఆ నిషిగంధ అనే పదం చాలా నచ్చేసి మానాన్నగారితో చెప్పాను, నా పేరు తీసేసి ఈ పేరు పెట్టుకుంటాను అని.. ఆయన నవ్వి, అలా కుదరదు కానీ ఊరికే కలం పేరుగా పెట్టుకో అన్నారు! అప్పట్లో కలం పేరు అంటే కాస్త కూడా అవగాహన లేదు. బట్, ఆ పేరుని మాత్రం డైరీల్లో మొదటి పేజీల్లో ‘Nishigandha’s…’ అని రాసుకుని చాలా సంతోషపడేదాన్ని. మొదట్లో అది ఒక రాగం పేరు ఏమో అనుకున్నాను.. ఎందుకంటే పాటలో ఈ లైన్ అలానే ఉంటుంది కదా!

తర్వాత నేను కాలేజ్ లో చదువుతున్నప్పుడు మా సీనియర్ ఒకమ్మాయి మొదటిసారి వాళ్ళింటికి తీసుకెళ్ళినప్పుడు, అక్కడ నేమ్ ప్లేట్‌మీద ఈ పేరు చూసి ఎంత ఎగ్జయిటింగ్‌గా ఫీలయ్యానో.. అప్పుడే తెలిసింది ఈ పేరు పుట్టు పూర్వోత్తరాలు..

అప్పట్లో నాకు నచ్చిన పాటలన్నీ మానాన్నగారికి నచ్చినవే! 🙂 కానీ ఈ పాట మాత్రం నాకు నేనుగా అంటే మా నాన్నగారి ప్రభావం ఏ మాత్రం లేకుండా ఇష్టపడ్డ పాట.. అందుకే నేను ఏదో రాస్తాను, రాయాలీ అనుకున్నప్పుడు అప్పటి మానాన్న మాట గుర్తొచ్చి ఇంకేమీ ఆలోచించకుండా ఈ పేరునే కలం పేరుగా పెట్టేసుకున్నా. ప్చ్, ఆయన చూసి ఉంటే ఎంత నవ్వుకునేవారో, ‘ఇంతోటి రాతలకి మళ్ళీ అంత చక్కని కలం పేరా!’ అనీ 🙂

ఉత్సవ్ లో ఈ పాట అన్నా, పాడిన సురేష్ వాడ్‌కర్ అన్నా ఎప్పటికీ స్పెషలాభిమానం నాకు. 🙂

 

సాహిత్యాన్నీ మియామీ ని కలిపి ఏవన్నా చెప్పండి ?

ఒక రోజు మధ్యాహ్నం డాక్టర్స్ ఆఫీస్‌కి ఆఘమేఘాల మీద వెళ్తూ, కార్లో రేడియో చానెల్స్ మారుస్తుంటే ఉన్నట్టుండి ఒకమ్మాయి గొంతు వినిపించింది, ఏదో చదువుతున్నట్టు.. ఖచ్చితంగా న్యూస్ మాత్రం కాదని రెండు సెకన్లకే అర్ధమైపోయింది.. తన గొంతు తప్ప ఇంకేమీ వినబడని స్వచ్చమైన semi silence అది!

 

“…I don’t watch telenovelas. I hate drama. That’s why I live in Doral. (In Doral, the most dramatic thing that happens is golf.) But. When my mother calls to tell me about the filming, I say, “ I’m coming!” “

అది ఒకమ్మాయి — తన పేరెంట్స్ ఉండే నెయిబర్‌హుడ్‌లో జరుగుతున్న ఒక టివిసీరియల్ షూటింగ్ గురించీ, అక్కడ నివసించే మనుషుల గురించీ, ఆ సమయంలోనే కొడుకుని ఆల్మోస్ట్ నీళ్ళల్లో ముంచేసి చంపేయబోయిన ఒక అబ్యూసివ్ తండ్రి గురించీ, దాని గురించి పెద్దగా పట్టించుకోని పోలీసుల గురించీ… చెప్తున్న కధ!

“… I know the camera only sees what it wants. But I keep trying to look outside the frame, to catch sight of the crowd watching from across the street. I want to see myself, living outside the drama.

But I can’t…”

ఇలా ముగిసేవరకూ నేను రియలైజ్ అవనే లేదు, నేను డాక్టర్స్ ఆఫీస్‌కి వచ్చేసి, పార్క్ కూడా చేసేసి, కదలకుండా ఆ కధ వింటున్నానని

మయామి అంటే పార్టీ సిటీ! బీచ్‌లు, క్లబ్‌లూ, ఓషన్ డ్రైవ్ మీద హిప్‌హాప్ బ్యాండ్లూ… ఇంతే నాకు తెలిసిన మయామి.. పెద్దగా ఆసక్తి కలిగించని మయామి! ఇక్కడ మ్యూజిక్‌కి ఇచ్చినంత ఇంపార్టెన్స్ మిగతా వాటికి ఇవ్వకపోవడంతో కొంచెం డ్రైగా అనిపిస్తూంటుంది. నా చుట్టూ ఉండేవాళ్ళు చదివేవి Twilight, 50 Shades of Gray, Inferno… లాంటి పుస్తకాలే కాబట్టి నాకు లోకల్ సీరియస్ లిటరేచర్ గురించి కానీ, ఆథర్స్ గురించి కానీ తెలీదు!

కానీ ఈ రేడియో కధ విన్నాక కొంచెం సంతోషం వేసింది, there is a thing called literature here in Miami! అని… ఇది కూడా సీరియస్ లిటరేచర్ కాకపోవచ్చు కానీ ఆ కధల్లో వాళ్ళ హృదయం ఉంది, నిజాయితీ ఉంది!

ఇంకా చాలా స్టోరీలు ఉండాలి, ఫెడెక్స్ డ్రైవర్ గురించీ, కొత్తగా అర్జెంటైనా నించి వచ్చిన ఒకబ్బాయి ఇబ్బందుల గురించీ, ఇలా.. కొన్ని మాత్రం ఇక్కడ చదవొచ్చు — http://wlrnunderthesun.org/category/miami-stories/

మీ బ్లాగు టపాల్లో మీకు నచ్చినవి:

 అదే వాన… (కవిత)

http://nishigandha-poetry.blogspot.com/2009/11/blog-post_22.html

 అనగనగా ఒక రోజు…. (వచనం)

http://nishigandha-poetry.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

******************************************************************