ధీరగుణ శోభ

బ్లాగర్ పేరు: శోభ

బ్లాగ్ పేరు: కారుణ్య

బ్లాగ్ చిరునామా: http://kaarunya.blogspot.in/

పుట్టిన తేదీ: 05.04.1978

పుట్టిన స్థలం: చింతపర్తి, చిత్తూరు జిల్లా

ప్రస్తుత నివాసం: చెన్నై

చిరునామా (ఇబ్బంది లేనట్లయితే)

విద్యాభ్యాసం: ఎం.ఏ. తెలుగు, బీఈడీ

వృత్తి : గృహిణి, అదృష్టం తోడయ్యుంటే గవర్నమెంట్ తెలుగు స్కూల్ అసిస్టెంట్ అయ్యేదాన్ని.. అర మార్కులో ఉద్యోగం పోయింది అందుకే అదృష్టం తోడయ్యుంటే అన్నాను…

వ్యాపకాలు: బ్లాగింగ్, పుస్తకాలు చదవటం, కవితలు, కథలు రాయటం.. కుట్లు, అల్లికలు, పాట్ పెయింటింగ్, క్లాత్ పెయింటింగ్, ఎంబ్రాయిడరీ….

బ్లాగ్ మొదలు పెట్టిన తేదీ: January 30, 2009

మొత్తం బ్లాగ్ పోస్టులు(ఇంటర్వ్యూ నాటికి): 102 పోస్టులు

బ్లాగ్ లోని కేటగిరీలు: 19 (ఆదెమ్మక్క కోసం, కవితలు, చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు, నాన్న జ్ఞాపకాలు, పత్రికల్లో నా రచనలు, ప్రేమగా నా కోసం, బుజ్జి కెమెరా జ్ఞాపకాలు, మా వూరు, మా బాబు కోసం, రోజువారీ స్పందనల ప్రతిరూపం, సునామీ జ్ఞాపకాలు, మా ఇంటి గోల, వంటకాలు, శైలూ కోసం, సిరి కోసం, అందరి కోసం లాంటివి)

బ్లాగ్‌ని ఒక మాధ్యమంగా ఎపుడు గుర్తించారు?

2009లో. గృహిణిగా ఉన్న నాకు బ్లాగు గురించి పరిచయం చేసింది మా అక్క వాళ్లబ్బాయి. తను రాసే ప్రతి పోస్టూ నాకు మెయిల్ చేసేవాడు. అలా బ్లాగ్ ప్రపంచం అనేది ఒకటుందని పరిచయం అయింది. అది కూడా మన మాతృభాషలోనే రాసుకునే సౌకర్యం ఉండటం ఇంకా బాగా నచ్చింది.

ఎందుకంటే చిన్నప్పటినుంచీ గవర్నమెంటు స్కూల్లో చదువు, ఆ తరువాత గవర్నమెంట్ కాలేజీలో చదువు… ఇంగ్లీషులో బాగా పూర్. అమ్మా నాన్నలు చదువుకోలేదు. వాళ్లలాగా మేమూ ఉండకూడదని… కూలి చేసుకునేవాళ్లు ఎన్నో కష్టాలకోర్చి మా ముగ్గురు పిల్లల్ని చదివించారు. అయితే చదువుపరంగా ప్రోత్సహించేవాళ్లు లేక… బడిలో చెప్పింది చదువుకుంటూ పోయా. గవర్నమెంట్ స్కూళ్లలో ఇంగ్లీషు లేదా ఇతరత్రా భాషలు సరిగా చెప్పరని కాదుగానీ… నాకే చిన్నప్పటినుంచీ ఇంగ్లీషు, హిందీ, లెక్కలు అంటే ఓ రకమైన భయం ఉండిపోయింది. అది ఇప్పటికీ కంటిన్యూ అవుతున్నప్పటీ… ఇప్పుడిప్పుడే ఇంగ్లీషు కొద్ది కొద్దిగా నేర్చుకుంటున్నా.

అలా నేర్చుకోబట్టే.. ఇంటర్నెట్ గురించి తెలుసుకోగలిగా.. అలా బ్లాగు ప్రపంచం గురించి కూడా తెలుసుకున్నా. మా అక్క కొడుకు బ్లాగు ప్రేరణతో… తన సహాయంతోనే నేనూ ఓ బ్లాగును 2009 జనవరిలో http://blaagu.com/kaarunya పేరుతో రూపొందించుకున్నా. బ్లాగు.కామ్‌ నిర్వహణ సరిగా లేని కారణంగా http://kaarunya.blogspot.in/ పేరుతో ఆగస్టు, 2010లో కొత్త బ్లాగును క్రియేట్ చేసుకున్నా. పాత బ్లాగు పోస్టులన్నీ ఇందులోకి తరలించిన తరువాత కొత్తగా రాయటం మొదలెట్టాను.

బ్లాగ్ రచనలో మీ అనుభవాలు?

మొదటినుంచీ మనసుకి తోచినవి రాయటం అలవాటు. నచ్చినవి, నచ్చనివి.. స్పందింపజేసినవి.. ఆలోచింపజేసినవి.. బాధపెట్టినవి, భయపెట్టినవి, బాధ్యతల్ని నేర్పినవి ఇలా ఒకటేమిటి అన్నీ మనసు చెప్పిన కథలు, కథనాలే నా బ్లాగునిండా. ఎక్కువగా స్వానుభవాలే. మొదట్లో ఏం రాయాలన్నా ఇది బాగుండదేమో, ఎవరికీ నచ్చదేమో… ఇలా రాయకూడదేమో…… ఇలా ఎన్నో రకాల సందేహాలు.

ఒకరికి నచ్చుతుందా లేదా అనేది పక్కనపెట్టి.. నీకు తెలిసింది, రాయాలనుకుంది… నీ మనసుకు నచ్చిన విషయాల్ని రాయమని మావారు ఎప్పటికప్పుడు ప్రోత్సహించేవారు. ఏది రాసినా ముందుగా మా ఆయనకో, లేక మా అబ్బాయికో పంపి వాళ్ల సలహాలు, సూచనల్ని తీసుకునే పోస్టు చేయటం అలవాటైంది మొదట్లో… తరువాత తరువాత ఎవరి సలహా, అభిప్రాయం లేకుండా నాకు తోచినట్లు రాయటం, పోస్ట్ చేయటం చేస్తూ వచ్చాను.

మొదట్లో అస్సలు కామెంట్స్ వచ్చేవి కావు. దాంతో కాస్త కంగారు. నా పోస్టులు ఎవరికీ నచ్చటం లేదేమోనని. అయితే బ్లాగు అగ్రిగేటర్ల గురించి తెలుసుకుని వాటిల్లో నా బ్లాగును ఆడ్ చేసిన తరువాత మెల్లిగా నా బ్లాగును చూసే చదువరులు పెరిగారు. తమ కామెంట్లతో ప్రోత్సహించటం.. నా పోస్టుల్లో నేను బాధపడితే సహానుభూతి ఇవ్వటం, నవ్వితే నవ్వటం, ఏడ్చితే ఓదార్చటం… ఇలా చాలా రకాలుగా తోటి బ్లాగర్లు, ఇతర చదువరులు ఇచ్చిన ప్రోత్సాహం మరువలేనిది. వారికి ఈ సందర్భంగా కృతజ్ఞతాభివందనాలు.

బ్లాగింగ్ వలన ఉండే సానుకూల అంశాలు? పరిమితులు?

బ్లాగు అన్నది మనం సొంతంగా రూపొందించుకున్నది. పూర్తిగా మనకి సొంతమైనది. మన మనసుకు అద్దంలాంటిది. మనకి నచ్చినట్లు రాసుకునే సౌలభ్యం ఇందులో ఉంది. ఏవైనా రచనలు బ్లాగులో ప్రచురించుకోవటం సులభం. పత్రికల్లో కొన్ని రకాల లిమిటేషన్స్ ఉన్నట్లుగా బ్లాగింగ్‌లో ఉండదు. ఇదే సానుకూల అంశం.

పరిమితులు అంటే… మనకి తట్టినవో, లేకపోతే ఊహ ద్వారానో కొన్ని రకాల అంశాలపై రాసినప్పుడు, వాటిని చదువరులు బ్లాగర్ స్వానుభవాలుగానో లేకపోతే, ఆ బ్లాగర్ సొంత జీవితంలో జరుగుతున్న ఘటనలను ఆ రచన ద్వారా చెబుతున్నట్లు భావించి.. వ్యాఖ్యానించే అవకాశం ఉంది. దానివల్ల బ్లాగర్ చెప్పాలనుకున్న విషయం పక్కదారి పట్టి… వ్యక్తిగత విషయాల్లో చర్చ మళ్లటం వల్ల మనస్తాపానికి గురయ్యే అవకాశం ఉంది. దానివల్ల కొన్ని కొన్ని విషయాలు రాయలేకపోతారు. నేను గమనించిన దాన్ని బట్టి… బ్లాగింగ్ పరిమితుల్లో ఇదొకటి.

మహిళా బ్లాగర్‌గా మీ ప్రత్యేకత?

ఓ మహిళా బ్లాగర్‌గా నా ప్రత్యేకత ఏమీ లేదండి. చాలా సాదా సీదా మనిషిని. సాహిత్యం అంటే ఇష్టమేగానీ… ఎలా రాయాలి, ఏది రాయాలి అనేది పెద్దగా తెలీదు. మనసుకి తోచింది రాస్తూ పోవడమే ఇప్పటిదాకా చేసింది. అయితే నా రచనలు పదిమందినీ ఆలోచింపజేయాలనీ, వాటి ద్వారా ఎంతో కొంతమంది అయినా మారినా చాలని అనిపిస్తుంటుంది. అంతే…

సాహిత్యంతో మీ పరిచయం?

చాలామందికిలా చిన్నప్పటినుంచి చందమామ సాహిత్యం చదువుతూ పెరగలేదు నేను. అస్సలు అదొక పత్రిక ఉందన్న సంగతి కూడా నా పెళ్లి అయిన రెండు మూడేళ్లదాకా కూడా తెలీదు. మీకు ముందే చెప్పాను కదండీ అమ్మా నాన్నలు నిరక్షరాస్యులు. ఓ పూట తింటే రెండు పూటలు పస్తులుండే పరిస్థితుల్లో నా చిన్ననాటి జీవనం సాగింది. ఇక్కడ పస్తులు అంటే అమ్మానాన్నలకేనండీ. మాకు మాత్రం మూడుపూటలా కడుపునిండేది.. మరి అమ్మానాన్నలంటే అంతే కదండీ.

అలాంటి పరిస్థితుల్లో మమ్మల్ని బడికి పంపటమే గొప్ప విషయం. పుస్తకాలు, బట్టల్లాంటి కనీస అవసరాల్ని తీర్చేందుకే నానా అగచాట్లు పడేవాళ్లు. నేను 8వ తరగతిలోకి వచ్చేదాకా ఇదే పరిస్థితి. తరువాత క్రమంగా మారటం మొదలైంది. ఉన్నంతలో కాస్త బాగా బ్రతికే పరిస్థితులు ఏర్పడ్డాయి. బాల సాహిత్యం లాంటివి ఉంటాయన్న సంగతి నాకు అస్సలు తెలీదు. దినపత్రిక, వార పత్రికల సంగతి ఇక సరేసరి. అయితే ఒక్కటి మాత్రం నిజం. పుస్తక రూపంలోని కథలు.. సాహిత్యం చదవకపోయినా… అద్భుతమైన బాల్యాన్ని అనుభవించాననే చెప్పవచ్చు. అమ్మమ్మ, తాతయ్య, నాన్నమ్మ, తాతయ్యల ప్రేమ, లాలన… వాళ్ల ఒళ్లో పడుకుని, భుజాలపై వాలిపోయి మరీ లెక్కలేనని కథల్ని విన్న రోజుల్ని ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను.

ఇంటర్మీడియట్ చదివేటప్పుడు… నా ఫ్రెండ్స్ చాలామంది కాలేజీ లైబ్రరీలోనే కాకుండా.. బయట లైబ్రరీలకు వెళ్లి పుస్తకాలు తెచ్చుకోవడం గమనించాను. లైబ్రరీలో క్లాసు టెస్ట్ పుస్తకాలు, లేదా కోర్స్‌కి సంబంధించిన ఇతరత్రా పుస్తకాలే ఉంటాయని అనుకునేదాన్ని. కానీ… బయటి లైబ్రరీల నుంచి నవలలు, కథల పుస్తకాలు, పాత వార పత్రికలు, చతుర, విపుల లాంటివి తెచ్చుకుని చదవుతుండేవారు. వాటిల్లో ఏముందో చూద్దామని ఓ నవల ఏదో తీసుకుని ఇంటికి వెళ్లాను.. అలా తొలిసారి నవల చదవటం. పేరు గుర్తు లేదుగానీ ఎదో ఎయిర్‌హోస్టెస్‌ల గురించిన నవల అది. విమానం అంటే వింతగా అనిపించే నాకు ఆ విమానంలో పనిచేసేవారి గురించిన నవల కావడంతో చాలా ఆసక్తిగా రాత్రికి రాత్రే చదివేసి పొద్దున్నే నా ఫ్రెండ్‌కి ఇచ్చేశా. అలా మెల్లిగా నవలలు, కథలు చదవటం అలవాటైంది. అమ్మవాళ్లు ఇచ్చే రోజూ ఇచ్చే ఐదు రూపాయల్లోంచి రోజూ 1 లేదా 2 రూపాయిలు మిగుల్చుకుని ఆ డబ్బుతో లైబ్రరీలో నవలలు తెచ్చుకుని చదివేదాన్ని. ఆ తరువాత కొన్నాళ్లకు ధైర్యం చేసి స్వాతి పత్రికను వారం వారం కొనుక్కుని అందులోని కథలు, సీరియల్స్ ఫాలో అయ్యేదాన్ని.

ఇంటర్మీడియట్ తొలి సంవత్సరం పరీక్షలు ముగిశాక… రెండో సంవత్సరంలోకి వెళ్లకముందే పెళ్లి జరిగిపోవడం…… ఒక్కసారిగా పల్లెటూరి నుంచి ఏకంగా మద్రాసు లాంటి మహానగరంలో పడటం చకచకా జరిగిపోయాయి. మావారికి మాత్రం సాహిత్యం అంటే పిచ్చి. ఇంటినిండా ఏ మూల చూసినా పుస్తకాలే. ఎప్పుడు చూసినా వాటిని ముందేసుకుని గంటల తరబడి కూర్చుంటున్న ఆయనని చూసి.. ఈ పుస్తకాల్లో ఏముందబ్బా ఇలా కూర్చుంటున్నారు అని… మెల్లిగా ఒక్కో పుస్తకాన్ని తిరగేయటం మొదలెట్టిన నాకు సాహిత్యం ఏంటో తెలియవచ్చింది. ఆ తరువాత సాహిత్యమే లోకమైంది.

స్త్రీగా రాయడంలో మీకు ఇబ్బందులు ఏవైనా ఎదురయ్యాయా?

బోలెడన్ని ఇబ్బందులు. ముఖ్యంగా కామెంట్ల రూపంలో… పేరు చెప్పకుండా అనానిమస్‌ పేర్లతో చాలా రకాలుగా ఇబ్బంది పెట్టేవాళ్లు. పైగా బ్లాగు ఆపేయమని బోలెడన్ని హెచ్చరికలు 🙂 ఇంతకంటే ఏం చెప్పగలను… అర్థం చేసుకుంటారుగా….. 🙂

జీవన నేపధ్యం?

పైన చెప్పినట్లుగా వ్యవసాయ కూలి కుటుంబం నుంచి వచ్చాను. పుట్టింది పెరిగింది మారుమూల పల్లెటూళ్లో. చదువు అంతా గవర్నమెంటు స్కూళ్లోనే. ఉపాధి కోసం అమ్మానాన్నలు చిన్నపాటి మండల కేంద్రానికి వచ్చిన తరువాత కాస్తో, కూస్తో మంచి జీవితమే. పెళ్లి తరువాత ఒక్కసారిగా వచ్చి మహానగరంలో పడ్డాను… 🙂 పెళ్లయ్యాక పూర్తిగా సంవత్సరాల తరబడీ చదువు మాటే మర్చిపోయిన నన్ను పట్టుబట్టి మరీ చదివించి డిగ్రీ పూర్తి చేయించారు మావారు. తరువాత ఆయన పట్టుదలతోనే బీఈడీ, ఎం.ఏ.లు కూడా పూర్తయ్యాయి.

ఎన్నాళ్ళు బ్లాగింగ్ కొనసాగించాలని?

మావూరికి అరగంట దూరంలో ఉండే మదనపల్లి అనే చిన్న పట్టణాన్ని ఒకసారో, రెండుసార్లో చూసిన నేను ఇంత పెద్ద మహానగరంలో ఉద్యోగం చేయగలుగుతాను అని అస్సలు అనుకోలేదు. అది కూడా ఓ ఆన్‌లైన్ పోర్టల్‌లో జూనియర్ సబ్ ఎడిటర్‌గా. మొత్తం కంప్యూటర్లో ఇంగ్లీషు నుంచి తెలుగులోకి వార్తలు అనువాదం చేసి ఎప్పటికప్పుడు వెబ్‌సైట్‌ని అప్‌డేట్ చేసే ఉద్యోగం.

జీవితంలో కంప్యూటర్ అనేదాన్ని చూస్తాననిగానీ.. కంప్యూటర్ నేర్చుకుని ఇలా బ్లాగింగ్ చేస్తూ.. ప్రపంచం నలుమూలల్లోని తెలుగువారితో నా భావాలను పంచుకుంటానని కలలో కూడా అనుకోలేదు. ఇంగ్లీషు అన్నా, లెక్కలు అన్నా పారిపోయే నేను మెల్లి మెల్లిగా ఇంగ్లీషును నేర్చుకుని కంప్యూటర్‌తో బంధాన్ని పెంచుకున్నాను.

నాకంటూ ఓ కొత్త ప్రపంచాన్ని పరిచయం చేసిన కంప్యూటర్‌ను, బ్లాగింగ్‌ను వదిలే ఉద్దేశ్యం ప్రస్తుతానికి లేదు. ఇప్పటికీ, ఎప్పటికీ వదిలే ప్రసక్తే లేదు. కానీ కాలం మనకంటే గొప్పది కదా… ఇవ్వాళ రాత్రి పడుకుంటే అస్సలు పొద్దున్నే ప్రాణాలతో లేస్తామో, లేదో తెలీని జీవితాలు కదండీ…

సరదాగా ఏవైనా చెప్పండి?

మద్రాసులో కాపురం పెట్టిన తరువాత ఓ స్నేహితుడి దగ్గర్నుంచి ఓ సెకండ్ హ్యాండ్ మోనో కంప్యూటర్ కొన్నారు మావారు. వాళ్ల ఇంటి నుంచి కంప్యూటర్ తెచ్చుకుని మా ఇంట్లో పెట్టుకున్నాం. కానీ దాన్ని ఎలా ఆపరేట్ చేయాలో తెలీలేదు. మావారు తన ఫ్రెండ్ దగ్గర అన్నీ తెలుసుకుని వచ్చి ఉంటారు అనుకున్నా. ఆయనేమీ అడగలేదట. మావారి స్నేహితుడు ఏదో పనిమీద వాళ్ల సొంతూరు వెళ్లిపోయాడు. ఇప్పట్లో లాగా అప్పుడు సెల్‌ఫోన్లు ఇంత విరివిగా అందుబాటులో ఉండేవి కావు. మరెలా… మేమే ఎలాగైనా సరే తెలుసుకోవాలని అనుకున్నాం.

స్విచ్ వేస్తే ఎంతకీ ఆన్ అవదే.. సీపీయూలో లైట్ వెలుగుతుందేగానీ.. మోనిటర్లో ఏమీ కనిపించటం లేదు. ఏం చేయాలబ్బా అని తలలు గోక్కుంటూ చెరోవైపు కూర్చున్నాం. ఏం చేసినా మోనిటర్లో మాత్రం ఏమీ కనిపించటం లేదు. ఎలా ఆన్ చేయాలో చెప్పకుండా వెళ్లిపోయాడన్న అక్కసునంతా తన తిట్లరూపంలో ఫ్రెండ్‌పై వెళ్లగక్కుతున్నారు మావారు.. అలా తిడుతూ తిడుతూ మోనిటర్ ఆన్ అయ్యేందుకు ఉండే బటన్‌పై అనుకోకుండా వేలో, లేదా చెయ్యో పెట్టాడు. అంతే ఒక్కసారిగా మోనిటర్లో అక్షరాలు… మా సంతోషం చూడాలి.. తరువాత అంత చిన్న విషయం కూడా తెలీని మా అమాయకత్వాన్ని తల్చుకుని తల్చుకుని నవ్వుకునేవాళ్లం చాలాసార్లు… ఇప్పుడు కూడా చెబుతుంటే ఆ రోజులు కళ్లకు కడుతున్నాయి.

సీరియస్‌గా ఏవైనా చెప్పండి?

మా నాన్నకి హఠాత్తుగా అనారోగ్యం. హాస్పిటల్‌కి తీసుకెళ్లారు. తీసుకెళ్లిన రోజున బాగా పూర్తి స్పృహలోనే ఉన్న నాన్న నేను ఫోన్ చేసిన రెండు, మూడు సందర్భాల్లోనూ నువ్వు త్వరగా వచ్చేయమ్మా అన్నారు. నేనూ సరిగానే మాట్లాడాను. నాన్న బాగానే ఉన్నాడు నువ్వు కంగారు పడకు ఇవ్వాళ కుదరకపోతే రేపైనా వచ్చేయ్ అని తమ్ముడు అన్నాడని ఆ రోజు హాస్పిటల్‌కి వెళ్లకుండా ఆగిపోయా. కానీ మరుసటి రోజు నేను వెళ్లేసరికి ఏ మాత్రం స్పృహలో లేని స్థితిలో మరణానికి అతి చేరువలో నాన్న… డాక్టర్లు చేతులెత్తేశారు. నేను పిచ్చిగా అలా తన వైపు చూస్తూ ఉండిపోవాల్సి వచ్చింది.

చాలాసేపు తన దగ్గరే కూర్చున్నాక ఓసారెప్పుడో కాస్త స్పృహ వచ్చింది. కళ్లతోనే పలుకరించాడు. ఏం నాన్నా అంటే.. ఏం లేదు మా అని కూడదీసుకుంటూ భారంగా అన్నాడు అంతే… ఆ తరువాత మళ్లీ మాట్లాడలేదు. తను పూర్తి స్పృహలో ఉన్నప్పుడు నన్ను చూడాలని, నాతో మాట్లాడాలని అనుకున్నారు. నేను వెళ్లలేక పోయానే.. తనతో మాట్లాడలేక పోయానే అని ఇప్పటికీ నన్ను నేను తిట్టుకోని క్షణం లేదు… ఆ విషయం గుర్తొస్తే కన్నీరు ఆగదు… చాలా బాధాకరమైన అనుభవం… ఎవరికీ ఇలా కాకూడదని కోరుకుంటానెప్పుడూ…

చిన్నప్పటినుంచీ అన్నీ తామే అయి కళ్లలో పెట్టుకుని చూసిన తల్లిదండ్రులు… వాళ్ల జీవితపు చివరి దశలో ఓల్డేజ్ హోంల పాలు అవుతున్న తీరు చూస్తే గుండెల్ని ఎవరో మెలిపెట్టినట్టుగా అనిపిస్తుంది. అలాగే కళ్లు తెరిసీ తెరవకముందే అనాధలవుతున్న చిన్నారుల్ని చూస్తే మనసు మూగబోతుంటుంది. ఇలాంటి అనాథలు, అభాగ్యుల కోసం ఎంతో కొంత మేలు చేయాలి అని అనుకుంటున్నా. పరిస్థితులు అన్నీ అనుకూలిస్తే ఇలాంటి వారి కోసం తప్పకుండా ఏదైనా మంచి పని చేస్తాను.

మీ బ్లాగ్ పోస్ట్స్ లో మీకు నచ్చిన కధ గానీ వ్యాసం :

ఏం కొడకా… మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా…?
http://kaarunya.blogspot.in/2010/12/blog-post_03.html

కవితలు రెండు :

వందో టపా.. నాన్నకి..!!
http://kaarunya.blogspot.in/2013/03/blog-post.html

నా జీవితపు శిల్పీ…!!
http://kaarunya.blogspot.in/2013/01/blog-post_22.html

Click here to Reply or Forward